دلسوزی یا خودخواهی: تعادل را در روابط عاطفی حفظ کنیم!

دلسوزی به معنای درک و همدلی با احساسات و نیازهای دیگران است. این حس به ما کمک می‌کند تا با دیگران ارتباط عمیق‌تر و معنادارتری برقرار کنیم. اما دلسوزی همیشه هم مفید نیست! گاهی اوقات دلسوزی بیش از حد می‌تواند به ضرر ما عمل کند. برای مثال:

• خودمان را فراموش می‌کنیم: وقتی مدام به فکر نیازها و احساسات شریک عاطفی خود هستیم، ممکن است از نیازها و احساسات خودمان غافل شویم.
• احساس قربانی بودن می‌کنیم: اگر مدام به شریک عاطفی خود دلسوزی کنیم، ممکن است احساس کنیم که در حال فدا کردن خودمان برای او هستیم و این حس به مرور زمان منجر به نارضایتی و خشم می‌شود.
• به شریک عاطفی خود اجازه می‌دهیم از ما سوءاستفاده کند: اگر بیش از حد دلسوز باشیم، ممکن است شریک عاطفی ما از این موضوع سوءاستفاده کند و از ما توقع داشته باشد که همیشه نیازهای او را در اولویت قرار دهیم.

پس چگونه می‌توانیم تعادل بین دلسوزی و خودخواهی را در روابط عاطفی حفظ کنیم؟

• به نیازهای خودتان توجه کنید: به همان اندازه که به نیازهای شریک عاطفی خود توجه می‌کنید، به نیازهای خودتان هم اهمیت بدهید.
• حد و مرز تعیین کنید: برای خودتان حد و مرزهایی تعیین کنید تا از سوءاستفاده شریک عاطفی خود جلوگیری کنید.
• از خودتان مراقبت کنید: به اندازه کافی استراحت کنید، غذای سالم بخورید و به طور مرتب ورزش کنید تا سطح انرژی و سلامت خود را حفظ کنید.
• با شریک عاطفی خود صحبت کنید: اگر احساس می‌کنید که در حال فدا کردن خودتان هستید، با شریک عاطفی خود صحبت کنید و از او بخواهید که در برآورده کردن نیازهای شما کمک کند.

به یاد داشته باشید که دلسوزی و خودخواهی دو مقوله متضاد نیستند. شما می‌توانید هم دلسوز باشید و هم به نیازهای خودتان اهمیت بدهید. حفظ تعادل بین این دو حس، کلید داشتن یک رابطه عاطفی سالم و پایدار است.