آیا این عدالت الهی است که بعضی ها در سختی اند و بعضی ها در راحتی؟

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که شاهد تفاوت‌های بسیاری بین انسان‌ها هستیم. برخی افراد از هوش و استعداد خارق‌العاده‌ای برخوردارند، در حالی که برخی دیگر با معلولیت‌های جسمی یا ذهنی به دنیا می‌آیند. این تفاوت‌ها، پرسش‌های بسیاری را در ذهن انسان ایجاد می‌کنند. چرا خدا برخی افراد را در شرایطی ایده‌آل خلق می‌کند و برخی دیگر را با رنج و سختی روبرو می‌کند؟ آیا این عدالت الهی است؟

برخی معتقدند که هر انسانی با توجه به اعمال و باورهای خود در زندگی قبلی خود، در این دنیا متولد می‌شود. به این معنا که انسان‌های معلول، در زندگی قبلی خود گناهی مرتکب شده‌اند و مجازات آنها در این دنیا، معلولیت است.

برخی دیگر نیز معتقدند که خداوند هیچ نقشی در رنج و سختی انسان‌ها ندارد و این رنج‌ها، بخشی از طبیعت زندگی هستند. اما در این میان، عده‌ای نیز به دنبال یافتن پاسخی عمیق‌تر و فلسفی‌تر برای این پرسش‌ها هستند.

استادان بزرگ، در آموزه‌های خود، به این موضوع اشاره می‌کنند که هر انسانی در این دنیا رسالتی دارد و برای انجام این رسالت، به توانایی‌ها و استعدادهای خاصی مجهز شده است. به گفته آنها، انسان‌های معلول نیز از این قاعده مستثنی نیستند. آنها نیز رسالتی در این دنیا دارند و توانایی‌های خاص خود را برای انجام این رسالت دریافت کرده‌اند.

در واقع، معلولیت به معنای ناتوانی نیست، بلکه به معنای متفاوت بودن است. انسان‌های معلول نیز می‌توانند با استفاده از توانایی‌های خود، در مسیر رسالت خود گام بردارند و به جامعه خود خدمت کنند. از سوی دیگر، استاد تأکید می‌کنند که هر انسانی، صرف نظر از توانایی‌ها و استعدادهایش، می‌تواند به موفقیت و سعادت دست پیدا کند.

موفقیت و سعادت، تنها به هوش و استعداد ذاتی ختم نمی‌شود، بلکه به تلاش، پشتکار، باور و ایمان نیز بستگی دارد. بنابراین، هر انسانی می‌تواند با ایمان به خداوند و تلاش در مسیر درست، به هر آنچه که می‌خواهد دست پیدا کند.

در نهایت، باید به این نکته توجه کنیم که خداوند حکیم و مهربان است و هیچ کاری را بدون حکمت انجام نمی‌دهد. ما به عنوان انسان، درک محدودی از جهان هستی داریم و نمی‌توانیم حکمت خداوند را به طور کامل درک کنیم. بنابراین، باید به خداوند ایمان داشته باشیم و به حکمت او در خلقت انسان‌ها و جهان هستی اعتماد کنیم.