در مسیر اهدافم تلاش کنم یا رها باشم؟

چه زمانی باید اهداف را رها کرد و به خدا سپرد؟ و تا کی باید تمرکز خود را بر روی اهداف حفظ کرد؟ هنگامی که هدفی را تعیین می‌کنید، تا چه زمانی باید به آن فکر کنید و چه زمانی باید آن را رها کنید تا زودتر به آن برسید و هدف برایتان آشکارتر شود؟

پاسخ‌های مختلفی به این سوال وجود دارد:

برخی معتقدند که باید از همان ابتدا اهداف را رها کرد. به عقیده آنها، نیازی به یادآوری مداوم اهداف نیست، زیرا ذهن ناخودآگاه به طور خودکار آنها را در نظر می‌گیرد.
برخی دیگر می‌گویند که باید تا زمانی که حس یگانگی با هدف را پیدا کنید، به آن فکر کنید. زمانی که حس خوب داشتن آن را تجربه کنید، دیگر نیازی به رسیدن به آن خواسته نیست، زیرا ذهن شما در اصل آن را در اختیار دارد و به هدف خود رسیده‌اید.
عده‌ای دیگر بر این باورند که از زمانی که ایده در ذهن شما شکل گرفت و با اراده و ایمان راسخ و با تمام قدرت تصمیم به اجرای آن گرفتید، همه چیز را به خدا بسپارید.
گروهی دیگر معتقدند که باید تجسم کردن را تا زمانی که به شما احساس خوبی می‌دهد و تا زمانی که احساس می‌کنید به هدف خود رسیده‌اید و می‌توانید به آن برسید، ادامه دهید.

در واقع، هیچ پاسخ قطعی و مطلقی برای این سوال وجود ندارد. زمان مناسب برای رها کردن و سپردن اهداف به خداوند به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله:

نوع هدف: برخی اهداف به تلاش و کوشش مداوم نیاز دارند، در حالی که برخی دیگر با رها کردن و سپردن آنها به خداوند به ثمر می‌رسند.
شخصیت و باورهای شما:
شرایط و موقعیت شما:

با این حال، می‌توان نکات کلی را برای تشخیص زمان مناسب برای رها کردن و سپردن اهداف به خداوند ارائه کرد:

هنگامی که احساس می‌کنید در تلاش برای رسیدن به هدف خود به بن بست رسیده‌اید.
هنگامی که تمرکز بر روی هدف به جای اینکه به شما انگیزه دهد، باعث استرس و اضطراب شما می‌شود.
هنگامی که به جای لذت بردن از مسیر، فقط به نتیجه نهایی فکر می‌کنید.
هنگامی که ایمان خود را به خداوند و قدرت او در برآورده کردن آرزوهایتان از دست می‌دهید.