نیایش

معبودم! امروز بر موجِ آرامشِ الهی که در درونم به زیباییِ الماس، نهادی ... سوار میشوم و باور دارم، هرجا باشم، هرچند سخت، تو همراهم هستی.

هرچند تلخ، تو شیرینش میکنی.

هرچند خسته ازمسیر اشتباه برگشته باشم و شرمنده روی تو باشم، برایم با عشق از نو جبران میکنی ... چون وجودت سرچشمه عشق است.

ما، گم‌گشتگان در بیابان نَفس،

در جستجوی قطره‌ای از دریای بیکران تو،

ای که هر موجِ خروشنده‌‌ات، آرامش را در جانم میکارد، مرا در پناه مهربانی‌ات بپذیر، تا در گلزار عشق تو شکوفا شوم.

هر شکست، زخمی‌ست که تو با دستهای نورانی‌ات التیام میبخشی،

هر قدمی که به سوی برمیدارم، رقصی‌ست در سایه‌های رحمتت و هر شکوه، نغمه‌ای‌ست که از عمق جانم نواخته میشود، تا تو را در آغوش بگیرم.